Dedem Hacı Mehmet’in annesi Yusufeliliymiş. Dedemin dayılarının çocukları her sene Nisan ayı gibi Ağrı’ya gelip, dedemin onlara ayırdığı evimize çok yakın bir tarlada bostan ekerlerdi. Patates, lahana ve soğanımız onlardandı. Yusufelili dayılarımızın çocukları yaz sonu bostanı toplar, sebzeleri satar, memleketlerine dönerdi. Ağrı’da kaldıkları sürece kendilerine kerpiçten bir dam yaparlar, orada yatarlardı. Kışın yağmur ve karla o dam yıkılır, ertesi sene yenisini yaparlardı. Yıllar sonra oğlum Murat, Karadeniz dağlarına tırmanırken, ona Yusufeli’ne gitmesini önerdim. Bana oradan bir fotoğraf gönderdi. Hiç gidemediğim Yusufeli’nin kalbimde özel bir yeri vardır.