Onlar muhtaç olmasalar bile, sürekli kendi çıkarlarını düşündükleri için, gelip senden alabilecekleri her şeyi isterler. Sen de insan olduğun için elinden geleni yaparsın. Fedakârlık edip, yardım edersin. Bir isterler, 1.5 verirsin. Sen verdiğin sürece yüzüne gülerler, sana arkadaşlık ederler. Sen de onlardan birisin diye düşünürsün. Sevinirsin.

Ancak sana ihtiyaçları olmadıkları dakikada ortalıktan kaybolurlar. Bir daha göremezsin. Arkadaşlıkları yokmuş anlarsın.

Ancak, bir gün sen, onlara ihtiyacın olduğunu düşünebilirsin. Düşünme lütfen, kapılarına gitme, çünkü vermezler. Onlar için fedakârlık olmasa bile tamah ederler, yine vermezler. Kesinlikle vermezler.

Ve hatta: kapılarında isen, kapıda vermeyeceklerini söylemek yerine, seni içeri çağırırlar. Seni konuştururlar, ihtiyacın olduğunu birkaç defa sana tekrar ettirirler. Sonra gülerek, hadi başka kapıya derler.

Demiştim sana: kapılarına gitme.