31 Aralık 2017 sabahında kızkardeşim Leyla, beni Leyla’sız bırakıp gitti. O günden beri Leyla ne zaman aklıma düşse, dizlerimin beni taşımak istemediğini hissedip bir taşın üstüne oturmayı yeğliyorum.

Bir sabah, gün henüz ağarmadan, uykumu doğru dürüst alamadan, adını koyamadığım bir baş dönmesiyle evden çıktım. O zaman oturduğum ev, Zeytinburnu ilçesinde, Merkezefendi Mahallesinde, Topkapı surlarının Mevlanakapı girişine çok yakındı. Güneş nasılsa doğacak diye yürümeye başladım, bir yandan da yürüdüğüm yerlerde sokak lambalarının aydınlattığı kadarıyla fotoğraflar çekiyordum. Eminönü’ne kadar yürüdüm. Amaçsız ve hedefsiz bir şekilde Kadıköy vapuruna bindim.

Oradan nasıl döndüğüm şimdi pek aklımda değil. Eve döndüğümde öğlen olmuştu. Çalışmak için oturduğumda, takvimde 31 Aralık 2019 yazıyordu. Fotoğraflardan oluşturduğum bu kısa videoyu İstanbulu yürekten sevenlere hediye ediyorum. Benim acım sizin teselliniz olsun. (Müzik: Yeni Türkü, Akdeniz Akdeniz, Mitari’nin Gelini)