Yıllar önce, Oregon’daki ilk hocalık günlerimde, emekli olmak üzere olan bir Türk metallurji uzmanı ile tanıştım. Orada bir DoE laboratuvarında çalışıyordu, adı: Nevzat Gökçen ama adını ABD’de Nev Gokcen diye yazıp, İngilizce telaffuz ediyordu (Nev Gaksın).

Nev Gokcen ile uzun sohbetlerimiz oldu. Kendisi aslen Pütürgeli ve Kabataş Lisesi mezunu. Almanya’ya eğitim için giderken, 2. Dünya Savaşı patlamış ve geri dönmüştü. Ardından, İTÜ’de mühendislik eğitimi, sonra MIT doktorası, sonra İTÜ’de kısa süren hocalık. İTÜ’de iken Türkiye’ye birtakım nedenlerle küsmüş ve tekrar ABD’ye dönmüş ve Türkiye’ye bir daha hiç gelmemişti. Öyle ki, Nev beyin oğlu Altan bir gün bana, “Türkiye’ye ilk defa gidip babaannemle tanıştığımda, babam bu harika insanı bizimle yıllarca önce tanıştırabileceği halde bunu yapmamasına çok kızmış ve üzülmüştüm”, dedi.

Nev Gokcen’in İTÜ öğrencilik zamanlarında Fevzi Akkaya ve Sezai Türkeş gibi birçok efsane İTÜ’lü sınıf arkadaşları olmuş. Nev Gokcen artık hayatta değil. Onu çok dinledim ve birçok şey öğrendim.

1- Başarı tanımını biraz değiştirmişti: “Bütün sınıf arkadaşlarımdan daha uzun yaşadım” dedi ve “bu bir başarıdır” diye ekledi.

2- “Ancak bu başarının bir maliyeti var” dedi, “hiçbir arkadaşın hayatta kalmıyor” diye ekledi.

Kendisine Allahın rahmetini diliyorum.